Krajowa Informacja Skarbowa (KIS) uznała, że zakup telewizora w kontekście prowadzenia działalności gospodarczej może być uznany za uzasadniony koszt podatkowy, spełniający kryteria określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zakup telewizora a koszt podatkowy
Wnioskodawca prowadzi działalność związaną z tworzeniem oprogramowania i świadczeniem usług z dziedziny IT. W celu zwiększenia efektywności pracy oraz realizacji zadań związanych z wideokonferencjami, monitoringiem wydajności aplikacji oraz prezentacją treści kontrahentom mężczyzna planuje zakup telewizora. Koszt zakupu telewizora nie przekracza 10.000 zł. Podatnik zapytał, czy zakup telewizora, który będzie wykorzystywany wyłącznie w celach zawodowych jako narzędzie do wykonywania pracy oraz śledzenia informacji związanych z branżą IT, może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu. Mężczyzna jest zdania, że poniesiony wydatek może być zaliczony do kosztów podatkowych.
KIS: zakup telewizora stanowi koszt uzyskania przychodu
Według oceny KIS, przedstawione stanowisko przez mężczyznę było prawidłowe. Organ podatkowy uznał, że zakup telewizora był bezpośrednio związany z prowadzoną przez wnioskodawcę pozarolniczą działalnością gospodarczą, która polegała na tworzeniu programów komputerowych. Telewizor miał służyć do testowania oprogramowania, prowadzenia wideokonferencji z kontrahentami, monitorowania wydajności aplikacji i prezentowania treści kontrahentom w dobrej jakości. Według KIS, związek z działalnością gospodarczą jest kluczowym kryterium uznawania wydatków za koszty uzyskania przychodu. Organ podatkowy przyjął, że zakup telewizora pozwalał na poprawę jakości usług świadczonych w ramach działalności gospodarczej. Wyższa jakość usług mogła wpłynąć na ilość klientów i przyczynić się do wzrostu przychodów. Ponadto, KIS zaznaczyła, że lepsza jakość projektów mogła wpłynąć na wynagrodzenie za wykonane zlecenia.
Dodatkowo, organ podatkowy zauważył, że wartość początkowa telewizora nie przekroczyła limitu 10 000 zł. Oznacza to, że w przypadku, gdy koszty środka trwałego nie przekraczają określonego limitu, przedsiębiorcy mają prawo uznawać je za koszt podatkowy w całości, w roku ich poniesienia, bez konieczności dokonywania odpisów amortyzacyjnych.