Krajowa Informacja Skarbowa (KIS) wyjaśniła, że spółka prowadząca działalność sanatoryjno-wczasową jest zobowiązana do obliczania i odprowadzania podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem. Zobowiązanie to wynika z faktu odpłatnego udostępnia miejsc w obiekcie, co spełnia warunki określone w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Przychody budynku sanatoryjno-wczasowego
Spółka prowadzi działalność sanatoryjną oraz wczasową w ośrodku sanatoryjno-wczasowym. Oferuje usługi refundowane oraz komercyjne, tj. turnusy sanatoryjne obejmujące nocleg, wyżywienie, zabiegi lecznicze, konsultacje lekarskie, korzystanie z atrakcji na terenie obiektu (finansowane przez NFZ), komercyjne turnusy rehabilitacyjne oferujące to samo co turnusy sanatoryjne, lecz opłacane przez pacjenta z prywatnych środków, a także turnusy wczasowe obejmujące nocleg, wyżywienie oraz korzystanie z atrakcji na terenie obiektu. Bieżące koszty funkcjonowania budynku, w którym prowadzony jest ośrodek sanatoryjno-wczasowy pokrywane są ze środków pozyskanych z NFZ oraz komercyjnych pobytów kuracjuszy/wczasowiczów.
Firma była zdania, że prowadząc działalność sanatoryjno-wczasową, nie jest zobowiązana do obliczania i odprowadzania podatku dochodowego od przychodu ze środka trwałego będącego budynkiem, na podstawie art. 24b ustawy o CIT. Argumentowała, że prowadzona przez nią działalność nie ma nic wspólnego z działalnością opierającą się na najmie czy dzierżawie nieruchomości. Jednakże w celu utwierdzenia się w swoim przekonaniu zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, czy stanowisko, które przedstawiła, jest prawidłowe.
Obowiązek zapłaty podatku od przychodów budynku
Dyrektor KIS uznał przedstawione stanowisko za nieprawidłowe i wyjaśnił, że spółka jest zobowiązana do zapłaty podatku od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem, z uwagi na to, że w przedmiotowej sprawie występuje przesłanka określona w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, tj. spółka odpłatnie udostępnia korzystającym miejsce w obiekcie.
Organ podatkowy uzasadnił swoją interpretację, odwołując się do odpowiednich przepisów ustawy o CIT oraz Kodeksu cywilnego. Zwrócił szczególną uwagę na art. 24b ustawy o CIT, który dotyczy opodatkowania przychodów z budynków. Organ wskazał, że w wyniku nowelizacji tej ustawy od 1 stycznia 2019 r., minimalnym podatkiem dochodowym zostały objęte wszystkie nieruchomości – budynki, niezależnie od ich klasyfikacji m.in. mieszkalne, niemieszkalne, przemysłowe, magazynowe położone na terytorium Polski, jeżeli generują przychody z najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.
Następnie KIS odniosła się do przepisów Kodeksu cywilnego, na podstawie których stwierdziła, że opłata za pobyt w budynku sanatoryjno-wczasowym spółki spełnia kryteria uznania jej za czynsz w rozumieniu art. 659 tej ustawy. Organ zauważył, że podejmując decyzję o zakwaterowaniu na turnus sanatoryjny/wypoczynkowy w swoim obiekcie, spółka zobowiązuje się do wydania rzeczy (miejsca w ośrodku), kuracjusze/wczasowicze natomiast zobowiązują się m.in. do zapłaty (w ramach świadczenia finansowanego przez NFZ lub prywatnie) umówionej/określonej kwoty (opłaty). Z uwagi na to stosunek prawny łączący ośrodek z kuracjuszami/wczasowiczami zbliżony jest do kodeksowej umowy najmu.
„Mając na uwadze powyższe, w związku z faktem, że w przedmiotowej sprawie występuje przesłanka określona w art. 24b ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, tj. Spółka odpłatnie udostępnia korzystającym miejsce w obiekcie - Spółka jest zobowiązana do zapłaty podatku od przychodów ze środka trwałego będącego budynkiem, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT wykorzystywanego jako sanatorium/ośrodek wczasowy, udostępniany kuracjuszom/wczasowiczom” - podsumował organ.