Krajowa Informacja Skarbowa (KIS) uznała, że wydatki na usługi rehabilitacyjne nie mogą być automatycznie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, natomiast ich uznanie zależy od wykazania bezpośredniego związku przyczynowo -skutkowego z uzyskanym przychodem z działalności gospodarczej.
Usługi rehabilitacyjne a koszty podatkowe
Wnioskodawcą jest mężczyzna, który jest lekarzem dentystą. Ponoszone wydatki przez mężczyznę na rehabilitację są z powodu narastającego bólu pleców oraz zespołu cieśni nadgarstka. Zabiegi, na które wydaje środki, obejmują terapię manualną i masaż terapeutyczny, który jest wykonywany przez certyfikowanego fizjoterapeutę. Podatnik korzysta z zabiegów prywatnie, nie posiadając orzeczenia o niepełnosprawności.
Wnioskodawca skierował pytanie do KIS czy istnieje możliwość zaliczenia wydatków ponoszonych na usługi rehabilitacyjne do kosztów podatkowych w kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. Mężczyzna uznał, że ponoszone wydatki są kluczowe dla utrzymania wysokiej jakości świadczonych usług dentystycznych, ponieważ bezpośrednio przyczyniają się do zachowania zdolności zawodowych. Wnioskodawca twierdzi, że regularne zabiegi rehabilitacyjne nie tylko pozwalają na łagodzenie dolegliwości bólowych, ale również zapobiegają długotrwałym absencjom, które mogłyby negatywnie wpłynąć na przychody z działalności gospodarczej.
KIS: wydatki na rehabilitację nie stanowią kosztów podatkowych
Według oceny KIS, przedstawione stanowisko przez podatnika było błędne. Organ podatkowy wyjaśnił, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. KIS podkreśliła, że aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów podatkowych, musi istnieć bezpośredni związek przyczynowo -skutkowy między poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem lub źródłem przychodu. Dodatkowo, wydatki nie mogą znajdować się na liście wydatków wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o PIT.
Organ podatkowy podkreślił, że wydatki podatnika nie miały bezpośredniego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ponieważ głównym celem tych wydatków była poprawa komfortu życia wnioskodawcy oraz zapewnienie prawidłowego funkcjonowania organizmu. Dodatkowo, organ podatkowy zwrócił uwagę na fakt, że bezpośrednim celem rehabilitacji była ochrona lub poprawa stanu zdrowia, niezależnie od tego, czy osoba prowadziła działalność gospodarczą, czy nie. Ponadto, podatnik korzystał z usług rehabilitacyjnych prywatnie i nie posiadał orzeczenia o niepełnosprawności. Reasumując, wydatki zostały zakwalifikowane jako osobiste oraz niezwiązane bezpośrednio z działalnością gospodarczą.