Krajowa Informacja Skarbowa (KIS) uznała, że nabycie ładowarki kołowej od kontrahenta unijnego nie zobowiązuje do złożenia formularza VAT-23 ani zapłaty podatku VAT, gdyż maszyna ta nie kwalifikuje się jako środek transportu.
Zakup ładowarki kołowej a VAT
Wnioskodawcą jest mężczyzna, który prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Przedsiębiorstwo podatnika skupia się na produkcji biomasy z surowców drzewnych, tworząc pełnowartościowy brykiet drzewny oraz zrębkę, służącą jako pełnowartościowe paliwo dla elektrowni i elektrociepłowni. Wnioskodawca zakupił od kontrahenta z Belgii, posiadającego ważny numer dla transakcji unijnych, fabrycznie nową ładowarkę kołową. Maszyna o mocy 234 kW, udźwigu 8 000 kg, masie 28 000 kg, pojemności silnika 12 130 cm^3 i tylko 2 przepracowanych motogodzinach, została zakupiona na potrzeby operacyjne firmy. Głównym zastosowaniem ładowarki w działalności wnioskodawcy jest przesypywanie materiałów sypkich, takich jak biomasa i zrębki, wyłącznie na terenie jego firmy, a także załadunek sypkiej biomasy.
Pytanie wnioskodawcy dotyczyło obowiązku złożenia deklaracji VAT-23 i zapłaty podatku VAT w związku z nabyciem ładowarki kołowej. Wątpliwości wynikały z faktu, że ładowarka, choć nabyta w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, służy specyficznym celom operacyjnym wewnątrz przedsiębiorstwa, natomiast nie jest tradycyjnie używana do transportu osób lub towarów. Stanowisko mężczyzny opierało się na przekonaniu, że ze względu na specyficzną funkcję ładowarki kołowej (przeładunek, przesypywanie, załadunek materiałów sypkich), która nie obejmuje przewozu osób ani towarów z miejsca na miejsce, maszyna ta nie powinna być klasyfikowana jako środek transportu. W związku z tym, wnioskodawca uznał, że nabycie to nie podlega obowiązkowi złożenia VAT-23 ani zapłaty VAT.
KIS: nabycie ładowarki kołowej zwolnione z zapłaty VAT
Według oceny KIS, przedstawione stanowisko przez mężczyznę było prawidłowe. Organ podatkowy uznał, że nabyta przez wnioskodawcę ładowarka kołowa nie kwalifikuje się jako „środek transportu” w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (VAT) oraz rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011. Kluczowym argumentem było przeznaczenie ładowarki, które ogranicza się do przesypywania i załadunku materiałów sypkich na terenie prowadzonej działalności gospodarczej, a nie do przewozu osób lub towarów z miejsca na miejsce. KIS podkreśliła, że definicja „środka transportu” zawarta w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011 odnosi się do pojazdów i urządzeń zaprojektowanych i faktycznie nadających się do przewozu osób lub rzeczy, co nie odpowiada funkcji i sposobowi użytkowania ładowarki przez wnioskodawcę. Ładowarka nie służyła do transportu w tradycyjnym rozumieniu tego słowa, a jedynie do operacji załadunku i przesypywania materiałów w obrębie miejsca prowadzenia działalności.
Dodatkowo, ładowarka kołowa nie wymagała rejestracji na terytorium kraju ani nie podlegała obowiązkowym badaniom technicznym, co również wpływało na interpretację jej statusu w kontekście przepisów VAT dotyczących „środków transportu”. Organ zauważył również, że ładowarka nie była wyposażona w elementy umożliwiające ciągnięcie załadowanych przyczep, nie posiadała ubezpieczenia OC oraz nie spełniała warunków do poruszania się po drogach publicznych, co dodatkowo potwierdzało jej specjalistyczny charakter użytkowania.