Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (KIS) potwierdził, że zapłacona kara umowna z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy z dostawcą na dostarczenie paliwa gazowego stanowi dla spółki koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Kara umowna za wcześniejsze rozwiązanie umowy
Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarła umowę na dostawę gazu. Przedmiotowa umowa przewidywała karę umowną z tytułu wcześniejszego rozwiązania. W wyniku nieprzewidzianej podwyżki cen gazu firma stanęła przed decyzją dotyczącą kontynuacji działalności związanej z produkcją towarów, które w procesie wytwarzania wymagają znacznego zużycia tego surowca. Podmiot podjął próby renegocjacji umowy w celu zmiany warunków w związku z nowymi cenami gazu. Niestety, próby te zakończyły się niepowodzeniem, a strony nie doszły do porozumienia. Po analizie sytuacji finansowej spółka zdecydowała się na rozwiązanie umowy z dostawcą. Decyzja nie była wynikiem zaniedbań ze strony firmy, lecz koniecznością ekonomiczną. Kontynuowanie umowy przy wysokich kosztach gazu byłoby nieopłacalne i mogłoby zagrozić rentowności przedsiębiorstwa.
W związku z tym do organu podatkowego zostało złożone pytanie, czy zapłacona kara umowna z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy z dostawcą na dostarczenie paliwa gazowego stanowi dla spółki koszt uzyskania przychodu.
Firma była zdania, że kara umowna z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy z dostawcą na dostarczenie paliwa gazowego stanowi dla niej koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Argumentowała, że zapłacona kara umowna jest niezbędnym wydatkiem, który pozwolił jej utrzymać konkurencyjność na rynku i zachować dotychczasowe źródło przychodów.
Zapłacona kara stanowi koszt podatkowy
Dyrektor KIS uznał przedstawione stanowisko za prawidłowe i potwierdził, że zapłacona kara umowna z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy z dostawcą na dostarczenie paliwa gazowego stanowi dla spółki koszt uzyskania przychodu.
Organ podatkowy uzasadnił swoją interpretację, odwołując się do odpowiednich przepisów ustawy o CIT. Zaznaczył, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy: „kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1". Ponadto, wyjaśnił, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.
W dalszej części interpretacji KIS podkreśliła, że w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT ustawodawca wprost wylicza, jakiego rodzaju kary umowne i odszkodowania, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Są to kary, czy odszkodowania wynikające z nienależytego wykonania zobowiązań, wymienione ściśle w tym przepisie, tj. kary umowne oraz odszkodowania z tytułu wad dostarczanych towarów, wykonanych robót i usług, zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub też zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
„Biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, że kara umowna, którą została obciążona Spółka, nie dotyczy wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów, albo wykonanych robót i usług, a jedynie jest konsekwencją wcześniejszego rozwiązania przez Spółkę umowy z Dostawcą na dostarczenie paliwa gazowego. W przypadku, gdyby Spółka nie zdecydowała się na rozwiązanie umowy z Dostawcą na dostarczenie paliwa gazowego, to konieczne byłoby podwyższenie cen oferowanych produktów, co znacząco wpłynęłoby na ich atrakcyjność, a tym samym konkurencyjność Spółki. Wnioskodawca nie byłby w stanie uzyskiwać przychodów na tym samym poziomie, gdyby w dalszym ciągu opłacał gaz według nowych podniesionych stawek. Zatem kara umowna opisana we wniosku, nie podlega ograniczeniu określonemu w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych” - wskazał organ.
W konkluzji, KIS stwierdziła, że zapłacona kara umowna z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy z dostawcą na dostarczenie paliwa gazowego stanowi dla spółki koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.